طراحی منظر

طراحی منظر در  مناطق خشک به دلیل کمبود منابع آبی در ایران بسیار محدود و اندک است و بیشتر مناطق کشور جزء مناطق خشک و نیمه خشک است و در این مناطق آب نقش حیاتی تری دارد.

بنابراین در ایران لازم است طراحي منظر و محوطه سازی با توجه به شرايط، محدوديات و تاثيرات محيطي حاصل در آینده انجام پذيرد.

در مقابل شرایط و اقليم هايي گرم و خشک، منظرپردازي خشک، رويکردی است.که به طور متداول در سطح جهان است مطرح می شود.

7 اصل کلی طراحی منظر در مناطق خشک برای رسیدن به آبياري بهينه در منظر عبارتند از:

• برنامه ريزي و طراحي
• آناليز خاک
• انتخاب بهينه و درست گياهان
• استفاده منطقي از سطوح چمن کاری شده
• آبياري بهينه
• استفاده از زمين پوش مناسب
• نگهداری و مراقبت

با برقراری چنین شرایطی میتوان بدون آسیب رسیدن به کیفیت و زیبایی فضای منظر ، به ميزان 50% مصرف آب را کاهش داد،

کود و مواد شیمیایی به میزان کم تری استفاده شود و نگهداری کم تری لازم باشد

و در نتیجه در وقت، انرژي و هزينه صرفه جویی کرد.

طراحي و برنامه ريزی

اولین اصل برای حصول اهداف بلند مدت طراحی منظر در  مناطق خشک طراحي دقيق و محتاطانه است و برای این منظور باید قبل از هر چیز تحليل بستر و نقشه پوشش گياهي آماده گردد.

تحلیل بستر شامل مشخص نمودن جهت گيري شمالي-جنوبي، شيب، زهکشي، و محل رويش گياهان بومي، گياهان مهاجر و بناهاي موجود می شود و در نقشه پوشش گياهي مواردی مانند، چمن، مسيرهاي پياده و سواره، محل قرارگيري بسترهاي پوشش گياهي و همچنين ليست گياهان جديدي که مي بايد به سايت افزوده گردند، تعیین می شود.

در این مرحله برای  کاهش میزان مصرف آب می توان میزان سطوح سایه دار را افزایش داد.

تحليل خاک طراحی منظر در  مناطق خشک 

با افزودن مواد ارگانيک در مناطقي که خاک قابليت جذب و نگهداري آب را ندارد مي توان این قابلیت را افزایش داد.

هرچند به علت بالا بودن دما، مواد ارگانیک در مدت کوتاهی خاصیت خود را از دست می دهند و دوام چندانی نخواهند داشت.

لذا باید این مواد به صورت مستمر در طول سال به خاک افزوده شوند. اما با استفاده از گیاهان بومی دیگر نیازی به اصلاح مستمر خاک نیست.

نکته بسیار مهم در طراحی برای منظر گرم و خشک، کاشت گیاه مناسب در مکان مناسب است.

در این راستا باید گیاهان مناسب اقلیم و خاک منطقه شناسایی شوند

و در مرحله ی بعد با توجه به  شرایط  آب و آفتاب آن ها را به صورت گروهی در نقاط مختلف بستر کاشت در طراحی می توان 3 ناحیه را برای کاشت گیاهان در نظر گرفت:

ناحیه ی طبیعی:

در این ناحیه گیاهان بدون آبیاری به رشد و حیات خود ادامه می دهند.

ناحیه ی مقاوم به خشکی:

گياهان بومي و گونه هاي خاص متناسب، در این ناحیه قرار خواهند داشت

که قادر هستند بدون هرگونه آبیاری کمکی به حیات خود ادامه دهند.

ناحیه ی واحه ای:

در این منطقه گیاهان به طور مستمر نیاز به آبیاری دارند و باید به صورت گروهی کنار هم کاشته شوند

در نتیجه از آبیاری سراسر منظر با توجه به نیاز آبیاری هر گیاه جلوگیری می شود.

نواحي واحه اي را بخش های  ورودي سايت، زمينهاي چمن کاري شده و باغ هاي گل و درخت و ميوه تشکیل می دهد.

با کاشتن چنين گياهاني در پاي درختان سايه انداز،  نياز آبي را به شدت کاهش می یابد.

از گیاهان مناسب برای منظر سازی خشک به گیاهان خانواده کاکتوس و آلوئه ها  می توان اشاره کرد.